Le boucher de Verdun

Anti-oorlogsroman van Louis Dumur - 1921
Vertaling in het Nederlands:
De Slachter van Verdun - 1935
Op deze site wordt regelmatig naar dit boek verwezen of stukken geciteerd.

Waarschuwing:

de teksten kunnen als schokkend worden ervaren.

" Zij die niet meer kermden en huilden, de dooden, waren het grootst in aantal, want men was er nog niet aan toe lijken weg te halen, waar nog zoovele gewonden van hulp verstoken waren.
Er waren er duizenden, in alle mogelijke houdingen, in ieder stadium van ontbinding, in alle mogelijke vormen van verminking en vernietiging.
Soms lagen ze met heele rijen tegelijk, in een loopgraaf of achter een houten gezichtsdekking door mitrailleurvuur neergemaaid. Grauw en vaal rustten degenen, die meer op traditionele wijze gevallen waren, op het legendarische "Germaanse veld van eer". Toch gaf ook deze helfhaftige houding maar weinig glorie te aanschouwen.
De groote massa van die doode lichamen gaf meer den huiveringwekkenden aanblik van een abattoir of een knekelhuis dan de fantasierijke schildering der vóórvelden van het Goddelijk Germaansche Walhalla. Onbezwolen, opgeblazen, verperstende uitwasemingen verspreidend, gekorven en geslacht, met afgeslagen lichaamsdeelen, in stukken gehakt, overdekt met zweren en ongedierte, verbrijzeld en uiteengescheurd, geroosterd, gebraden, gerookt en geblakerd, opengesneden als varkens of in stukken gesneden als wildbraad, lagen de lijken badend in gestold bloed, in bonte mengeling uitgestald op het slagveld. Verbrijzelde schedels deden de hersens, een lauw-weeë lucht verspreidend, als een witte rijstmassa naar buiten treden. Door de kleeren heen lagen de wonden bloot, kwam het vleesch en de ingewanden naar buiten, staken de beenderen er uit, terwijl heele lichaamsdeelen los er bij lagen. Voeten waren afgehouwen, armen, beenen, schaamdeelen en hoofden lagen los van de rompen. Men baggerde door vet, drek en bloederige massa's, waaraan de ratten knaagden.

En terwijl op deze lugubere wijze zijn soldaten ter slachtbank werden geleid en de hellingen van den MortHomme en het bosch van Corbeaux tot de helsche catacomben van een tot verdoemenis veroordeelde wereld werden gebruikt, werd daarginds, tusschen zijn generaals en zijn maitressen, zijn adjudanten en zijn hazewindhonden, met zwoele muziek en schuimende champagne verstrooiing en vroolijke tijdpasseering gezocht door dien ijdelen aap, voor wien al dit bloed vloeide en die door zijn soldaten, hoewel zij nog niet tot het bewustzijn van hun plicht gekomen waren om de banden dezer mensch-onteerende discipline te verbrijzelen, reeds met haat en afgrijzen werd genoemd: DE SLACHTER VAN VERDUN."

(Uit "De schlachter van Verdun" Louis Dumur, pag. 270/271)

back

Le Boucher de Verdun

Louis Dumur,
Editeur: Albin Michel, Paris,
22, Rue Huychens, 22, Paris.
Copyright 1921. Prijs: 7fr.5c

De Slachter van Verdun

Anti-oorlogsroman van Louis Dumur, vertaald en bewerkt door Paul Kiès.
Uitgeverij N.V. Delko, Amsterdam
1935

Recencie in

'Het Vaderland', van 11 januari 1935.

pag. 14
Louis Dumur, De Slachter van Verdun. Vert en bewerkt door Paul Kiès. — N.V. Delko, Amsterdam.
Dumur is een Zwitser, die in den oorlog meer anti-Duitsch was dan de Franschen zelf. Zooals wel meer gebeurt, dat de neutrale toeschouwer van het spektakel zich meer aan zijn geestelijken hartstocht overgeeft dan de man die zelf vecht. Zijn roman "Nach Paris" en , "Le boucher de Verdun" hebben na den oorlog trouwens wel een zeker succes gehad. Dumur is een handig romanschrijver. De kunstgehalte van die boeken is niet bijzonder groot, maar in den dageljkschen stroom van romanlitteratuur maakten die werken overigens toch ook geen slechten indruk. Tot de blijvers onder de litteraire producten behooren zij echter niet. Het is dan ook niet om hun litteraire waarde dat de heer Kiès ze vertaald heeft en bewerkt voor zijn weekblad. Hij levert anti-militaristische en anti-Duitsche propaganda. Hoe meer beleedeging van de legers in 't algemeen en voor het Duitsche leger in 't bizonder, hoe beter voor hem. De romans van Dumur waren voor hem "ein gefundenes Fressen". Of hij bij 't bewerken ervan die gedeelten heeft weggewerkt die het Fransche leger verheerlijken weten wij niet. Een Nederlandsch anti-mllitarisme, dat gebruik maakt van de hyper-nationalistische Franschgezindheid van een Zwitser, is ons op zichzelf al antipathiek genoeg. Dumur in 't Fransch en dan zoo wat tien jaar geleden, dat ging nog wel. Maar Dumur via Kiès in 't jaar 1935, dat is toch, litterair en politiek beschouwd, niet meer behoorlijk.

Louis Dumur (1863-1933)

Schrijver uit Genève (Zwitserland). Na bestudering van de literatuur in Genève en Parijs, werd hij leraar in Rusland (1887-1891). Hij speelt een belangrijke rol als stichter en redacteur van de 'Mercure de France', schrijft een reeks romans over Genève, en schrijft na de Eerste Wereldoorlog verschillende werken die het Franse ultranationalisme verheerlijken. De Zwitserse neutraliteit veroordeelt hij heftig (1917). Zijn laatste romans veroordelen het bolsjewisme.

Lees de krantpag. 14, rechts onder.
Louis Dumur (1863-1933) Écrivain genevois

back